Τι είναι η διαδερμική ενδοσκοπική γαστροστομία (PEG);
Είναι η διαδικασία τοποθέτησης καθετήρα σίτισης στο στομάχι μέσω μίας μικρής τομής στο πρόσθιο κοιλιακό τοίχωμα, με τη βοήθεια του ενδοσκοπίου.

Τι είναι και πόσο συχνός είναι ο καρκίνος του παχέος εντέρου;
Ο καρκίνος του παχέος εντέρου είναι ένας κακοήθης όγκος που αναπτύσσεται στην εσωτερική επιφάνεια του παχέος εντέρου. Στις δυτικές κοινωνίες, αποτελεί τον τρίτο σε συχνότητα καρκίνο για άντρες και γυναίκες και τη δεύτερη αιτία θανάτου από καρκίνο. Η πιθανότητα ενός ατόμου να αναπτύξει στη διάρκεια της ζωής του τη νόσο είναι 5-6% και το 1/3 πεθαίνει από τη νόσο.

Στο ιατρείο παρακολουθούνται ασθενείς με παθήσεις από όλο το φάσμα της
Γαστρεντερολογίας και της Ηπατολογίας:

Στο ιατρείο γίνεται πλήρης διερεύνηση ασθενών με όγκους του πεπτικού
συστήματος (οισοφάγου, στομάχου, 12-δακτύλου, λεπτού και παχέος

Τι είναι ο Ενδοσκοπικός Υπέρηχος;
Eίναι μια τεχνική που συνδυάζει την ευελιξία του ενδοσκοπίου με την τεχνική των υπερήχων.

Τι είναι η κολονοσκόπηση;
Η κολονοσκόπηση είναι μια διαγνωστική εξέταση κατά την οποία ελέγχεται με άμεση όραση το εσωτερικό του παχέος εντέρου και των τελευταίων εκατοστών του λεπτού εντέρου. Η εξέταση γίνεται με εύκαμπτο ενδοσκόπιο μετά από καταστολή του ασθενούς (μέθη) και είναι σχετικά ακίνδυνη και ανώδυνη. Στον ίδιο χρόνο, ανάλογα με τα ευρήματα, μπορεί να γίνει λήψη βιοψιών ή επεμβατικές πράξεις (π.χ. ενδοσκοπική αφαίρεση ενός πολύποδα).

Τι είναι η γαστροσκόπηση;
Η γαστροσκόπηση είναι μία ανώδυνη και ακίνδυνη διαγνωστική
εξέταση, διάρκειας 5 περίπου λεπτών, κατά την οποία ελέγχεται με άμεση όραση το ανώτερο πεπτικό (οισοφάγος, στομάχι,δωδεκαδάκτυλο) με τη βοήθεια ενός λεπτού, εύκαμπτου ενδοσκοπίου. Πραγματοποιείται με ήπια καταστολή (μέθη) μικρής διάρκειας μετά την οποία ο ασθενής συνήθως δεν θυμάται τίποτε. Κατά περίπτωση, μπορεί ταυτόχρονα να γίνει λήψη βιοψιών ή επεμβατικές ενδοσκοπικές πράξεις.

Τι είναι η ERCP (Ενδοσκοπική Παλίνδρομη Χολαγγειο-Παγκρεατογραφία);

Η ERCP είναι μια ενδοσκοπική επέμβαση που γίνεται για την εξέταση και θεραπεία προβλημάτων των χοληφόρων οδών, της χοληδόχου κύστης και του παγκρεατικού πόρου.

Οι χοληφόροι οδοί είναι οι «σωλήνες» μέσα από τους οποίους ρέει η χολή από το ήπαρ και τη χοληδόχο κύστη προς το δωδεκαδάκτυλο, ενώ ο παγκρεατικός πόρος παροχετεύει τα παγκρεατικά υγρά. Και οι δυο τύποι πόρων εκβάλλουν στο ίδιο σημείο στο δωδεκαδάκτυλο, που είναι το αρχικό τμήμα του λεπτού εντέρου.

Εισαγωγή

Η νόσος του Crohn είναι μια χρόνια φλεγμονώδης διαταραχή, η οποία μπορεί να προσβάλλει οποιοδήποτε τμήμα του γαστρεντερικού σωλήνα.

Πρόσφατες μελέτες καταγράφουν μια παγκόσμια αύξηση της επίπτωσης της νόσου.

H διάγνωση της νόσου του Crohn τίθεται μετά από συνεκτίμηση:

1. της κλινικής εικόνας, που μπορεί να περιλαμβάνει κοιλιακό άλγος, απώλεια βάρους, διάρροια, πυρετό, κλπ

2. των εργαστηριακών εξετάσεων (π.χ σιδηροπενική αναιμία),

3. των συμβατικών απεικονιστικών μεθόδων, όπως ακτινολογική μελέτη του λεπτού εντέρου και αξονική τομογραφία κοιλίας και

4. του ενδοσκοπικού ελέγχου που περιλαμβάνει εντεροσκόπηση, κολονοσκόπηση και ειλεοσκόπηση. Όταν η νόσος εντοπίζεται στο παχύ έντερο, τελικό ειλεό, ή στο ανώτερο πεπτικό, η κλασσική ενδοσκόπηση με λήψη βιοψιών αρκεί συνήθως για την τεκμηρίωση της διάγνωσης, όταν όμως η νόσος προσβάλλει μόνο το λεπτό έντερο (20-30% των περιπτώσεων), η ακτινολογική μελέτη με βάριο βοηθούσε μέχρι σήμερα στην επιβεβαίωση της διάγνωσης.1,2

Είδα αίμα στα κόπρανα. Είναι κάτι συχνό;

Η απώλεια αίματος από το ορθό είναι ένα συχνό κλινικό πρόβλημα που απασχολεί μεγάλο μέρος του γενικού πληθυσμού και έχει ευρύ φάσμα, από μια ασήμαντη αιμορραγία μέχρι μια μαζική αιμορραγία που μπορεί να οδηγήσει τον ασθενή σε σοκ και να απαιτήσει νοσηλεία σε νοσοκομείο. Η μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων αιμορραγίας με τα κόπρανα είναι μικρή, αυτο-περιοριζόμενη και δεν χρειάζεται νοσηλεία. Αποδίδεται συνήθως στις αιμορροΐδες, που είναι μια πολύ συχνή και αθώα κατάσταση, και έτσι δεν αναφέρεται από τους ασθενείς στους αρμόδιους ιατρούς. Σύμφωνα με μια έρευνα του Αμερικανικού Κολεγίου των Γαστρεντερολόγων, 14% του Αμερικανικού πληθυσμού εμφάνισε απώλεια κάποιας ποσότητας αίματος από το ορθό κατά τη διάρκεια ενός χρόνου, αλλά μόνο ένα μικρό ποσοστό αυτών αναζήτησε ιατρική φροντίδα.